Nei, nei, nei!

Ok, eg veit ikkje om nokon gidd lese dette, eg forstår at folk fell av lasset når det går eit halvt år mellom postane, men eg har noko på hjartet som eg må dele med dykk, og det er korleis ein ikkje skal drive restaurant.

Her om dagen skein sola, byen var varm og klam, men som det seg hender vert ein svolten likevel. Kvar er det fint å gå på ein varm sommardag, tenkjer ein, og tenkjer på fine uteserveringar. Kan hende tenkjer ein på å gå på Verftet, der det er stor uteservering, kjempefin utsikt, lett vind frå sjøen og lovnader om topp stemning. Dette tenkte eg og mine to svoltne vener denne varme ettermiddagen, og sette kursen mot Usf verftet og uteserveringa på Kafé Kippers.

Denne ettermiddagen midt i veka var ikkje kaféen meir enn litt over halvfull, og me fekk oss eit bord med parasoll. På menyen hadde dei tre hovedrettar og ei lengre liste med smårettar, og to dessertar. Den eine svoltne venen valde hovedretten med steinbit, sjølv gjekk eg for hamburgeren, som også var ein av hovedrettane, og tredjemann bestemte seg for retten "snack" frå lista med smårettar.

Etter at vi hadde bestilt var det berre å setje seg å vente. Og vente. Og vente. Og vente. Og vente. I over ein time. Då vi var på veg inn for å (ein må bestille inne ved disken) for å høyre kva det var som tok så lang tid var maten endeleg på veg. Iallefall mesteparten av han. Med snackretten var det skryt i menyen om det gode brødet som skulle følge med fatet med spekeskinke, god ost og oliven. Dette hadde servitøren ikkje teke med til bordet, og då kafégjesten spurte etter det spurte han sløvt om han ikkje hadde teke det med? Eg meinar: Makan! Då hadde vel ikkje gjesten spurt!? Brødet dukka då omsider opp, og snackretten var jo god.

Det samme gjaldt for øvrig steinbiten. Den smakte godt, men å kalle det ein hovedrett ville vere å ta for hardt i. Den besto av eit passeleg stykke fisk med saus på. Og det var nærast det. Litt potet, bittelitt grønt ved sida av, men veldig lite. Eg angrar på at eg ikkje fotograferte denne retten, for den var nærast ein vits, det var så lite mat. Veninna mi vart skuffa, men ikkje mett.

Biletet er frekt stole frå sib.no inntil eg skaffar mitt eige.

Og hamburgeren? Ja den var kald. Eg trur nok ikkje vi hadde mangla samtaleemne sjølv om servicen ikkje hadde vore så slett, men det kjekkaste med å ete på Kippers var nok å snakke stygt om dei tilsette. Som om ikkje servicen var ille nok opplevde eg at dei som jobba der byrja å krangle seg i mellom då ein mann kom inn for å klage på at han og følget hans hadde fått maten sin med eit sånt tidsinervall at nokon var ferdige å ete då dei andre fekk maten sin. Det å byrje å krangle framfor gjestene er pinleg og uprofesjonelt, og nokon burde ha gitt denne håpluse gjengen ein oppstrammar. Eg lurar på korleis dei hadde takla det om uteseveringa og kafeen hadde vore full.

Etter at vi hadde ete den vesle og kalde maten vår kom det to ulike servitørar bort til bordet vårt med dessert vi ikkje hadde bestilt og spurte om han skulle til vårt bord. Sånn i ettertid tenkjer eg at me berre skulle ha svart ja.